Vandaag was ik in Arnhem en we gingen uit ontbijten. In het verleden was dit een gezellig uitje en we keken ernaar uit. We hadden, zoals dat tegenwoordig moet gereserveerd. Oké, een concessie aan de Corona-maatregelen, we willen onze favoriete koffietent ook niet in de problemen brengen.
Wat maakt iets tot je ‘favoriete koffietent’?
Natuurlijk is er de koffie. Heel belangrijk dat die lekker is, zoals je hem zelf het liefste drinkt. Maar heel eerlijk: dat kunnen véél koffietenten. Sterker nog, de koffie die ik thuis maak is nog lekkerder, want precies op mijn persoonlijke smaak afgestemd. Is er dus iets anders, misschien nog wel belangrijker dan de koffie?
Je merkt pas dat je iets mist, als het er niet meer is
Vandaag werkte het niet meer. De uitbater van de koffietent loopt gestressed rond, toezicht houdend op de anderhalve meter. Die leuke gezellige serveerster moest tot twee keer toe mensen erop wijzen dat ze ‘nu nog wel zo konden zitten, maar als er mensen op de stoelen ernaast zouden gaan zitten, ze wel op moesten schuiven’. Er zijn plexiglas schermen geplaatst op de gemeenschappelijke tafel, waar je normaal aanschoof voor een praatje.
De ziel is uit de samenleving
Gezelligheid is vervangen door efficientie en controle. De opgelegde dwangneurose is een feit. CPTSS zal in de toekomst niet ‘complex’ betekenen, maar Corona. De mensen hebben hun troost in bange tijden verloren: elkaar. Zo krijgt een ontbijtje een wrange nasmaak. Teleurgesteld in plaats van ontspannen en blij kwam ik thuis.
Valse vlag operatie
Ze hebben ons een broodje aap verkocht. De anderhalve meter regel en al die andere maatregelen waren bedoeld om onze ouderen te beschermen. Wat een bullshit is dat gebleken. Allereerst omdat ze onze ouderen gewoon hebben laten verkommeren in de verpleeghuizen. Maar erger nog: zij hebben onze ouderen hun burgerrechten bruut afgenomen. Ineens mochten zij niet meer gaan en staan waar zij wilden.
Mijn moeder wil niet dood
Mijn moeder worstelt met depressieve gevoelens. Ze wil niet dood, maar als het zo moet, zegt ze, hoeft het voor mij ook niet meer. Haar dochter komt langs en geeft haar een ‘liefdevol elleboogstootje’, geen hand, geen knuffel, geen contact. De bridge-club gaat niet door, al haar uitjes zijn deze zomer niet doorgegaan. In de taxi moet ze een mondkapje op. Ze doet het maar, anders komt ze helemaal nergens meer. Naar de winkel gaat ze ook niet meer voor haar plezier.
De onderdrukking reikt ver
Demonstreren op het Malieveld is verboden, hoe bizar dat ook is. Wij kloppen straks massaal aan bij Amnestie International. Straks schrijven mensen uit Colombia of Amerika brieven om de politieke gevangen, de ‘oproerkraaiers’, de helden van het Malieveld, uit de gevangenis te laten. Is dit de werkelijkheid die wij kiezen?
Om vrij te zijn moet je angst overwinnen
Ik weet al heel lang dat je pas echt vrij bent als je je eigen angsten onder ogen durft te zien. Wat is je grootste angst? Is dat doodgaan? Afgekeurd worden om je keuzes? Buitengesloten worden? Al deze angsten zijn aangewakkerd door de maatregelen rondom Corona. Al deze angsten zijn een beperking van je innerlijke vrijheid.
Kijk je angsten aan
Er is maar één manier uit deze crisis en dat is door de weg naar binnen te nemen. Kijk je eigen angsten aan. Wat is het ergste dat jou kan overkomen? En hoe erg is dat? Doodgaan, daar ontkomen we niet aan, het is wat het is. Bij je geboorte is al bepaald dat je dood zult gaan. Je kunt je hele leven bang blijven om te sterven, maar dan vergeet je om te leven.
Afgekeurd worden om je keuzes
Is jouw grootste angst om afgekeurd te worden? Wat doet de afkeuring van anderen met jou? En hoe komt dat? Onderschrijf je de afkeuring? Ben jij trouw aan jezelf? En als jij vanuit je eigen authentieke behoefte en met respect voor de ander handelt, wat doet de goed- of afkeuring van de ander er dan toe?
Buitengesloten worden?
Buitensluiting is vervelend, maar er is voor elke keuze die je maakt wel een groep mensen te vinden die bij jou past. Als jij je alsmaar aanpast, worden jouw keuzes onzichtbaar. Dan kunnen de mensen die bij jou passen je niet vinden. Dan heb je wel mensen om je heen, maar niemand die jou werkelijk kent. Die je buiten zouden sluiten als je je ware gezicht zou laten zien. Is dat niet vreselijk eenzaam?
Ik ben vrij
Ik zoek de oases, de plekken waar gezelligheid en saamhorigheid nog bestaan. Ik vind ze vooral bij Viruswaanzin. Samen bloemen leggen bij de rechtbank, in de hoop dat het recht zal zegevieren of anders om de rechtsstaat in elk geval een passende begrafenis te gunnen. Ik zoek de mensen die bereid zijn om mijn recht om anderen dichterbij te laten komen, onderschrijven. We hebben elkaar zo hard nodig. Samen het leven vieren. Samen zijn. Samen de vrijheid terugwinnen.